“Wat is dromen?
Is het hopen, streven, willen weten of vergeten te leven?
Is het maar een gedachte, het wachten tussen nemen en geven?
Is het goed, is het schadelijk, verraderlijk of jou om het even?
Of het een teken is of van geen betekenis?”
Dromen houden ons normaal op de been, iets waarvan ik denk dat we naar streven en waar het wachten waard voor is.
Zo droomde ik altijd over huisje-boompje-beestje.
Tja… mijn huisje heb ik, eigenlijk heb ik al verschillende huisjes gehad vanaf mijn 17de.
Een boompje is voor mij een houvast, een steun en toeverlaat. Stevig en solide, die ervoor zorgt dat je altijd contact maakt met de aarde. Voor mij werd dit voornamelijk vertaald in een huwelijksaanzoek/bruiloft. Het boompje is gepland (ik heb al voor langere tijd een vaste relatie), helaas nog geen aanzoek/trouwerij voor de deur.
Ja, en dan zal beestje wel voor zich spreken…mijn kinderwens (heel pijnlijk onderwerp). Dit is momenteel een schadelijk droom voor mij, ik smacht en verlang er zo naar, dit terwijl mijn partner en ik er nog niet klaar voor zijn. Dus sinds enkele weken spoken er enkele vragen in mij rond:
– Wil ik nog wel kinderen?
– Wat kan ik mijn kinderen bieden?
Ik ben 32, loop bij de GGZ en mijn gezondheid en gemoedstoestand zijn niet in orde. Momenteel huren we een appartement, omdat we “ons droomhuis” niet vinden, beland ik op korte termijn in de WIA en heb ik geen baan meer. Mijn partner is iets ouder, werkt voor een baas en heeft een eigen bedrijf, waar hij momenteel veel tijd in stopt. Nee, ik wil geen kinderen meer ik ben er te duf en moe voor, ik dissocieër op de meest stressvolle momenten, heb dadelijk geen baan meer en ook geen huis wat groot genoeg is. Mijn partner heeft het druk om zijn nieuwe bedrijf uit de grond te trappen en we genieten nu (nog) samen van onze vrijheid. Ik ben niet gelukkig en kan mijn kinderen dan ook niet gelukkig maken. Mijn kinderwens haal ik van de baan.
Maar is het zo slecht om ervan te blijven dromen om ooit moeder te worden?
Het voelt nu als een kwelling, een frustratie, iets wat buiten mijn bereik ligt. Dus ja, ik denk dat het slecht is. Ik geef de droom op. Het is belangrijk dat ik eerst zelf weer lekker in mijn vel zit en gelukkig ben met wat ik heb, misschien dat ik dan nieuwe dromen kan maken, en wie weet komt er dan nog een keer de moederdroom voorbij… maar dan zal ik er klaar voor zijn.
Het is voor mij nu geen tijd om te dromen, maar om te doen, te rusten en weer gewoon te kunnen functioneren, zonder mijn beestje.