Categorie: Persoonlijk

Ik heb mijn partner ten huwelijk gevraagd! En hij zei JA….. nadat hij zei dat dit niet de juiste manier is ;), maar toch zei hij… JA

Ik heb dit gedaan voordat ik de stemmenhoorderscursus ging doen, ik wilde een bepaalde zekerheid en rust hebben. Ik heb iemand nodig die helemaal voor mij gaat, en ik weet dat hij dit is voor mij en ik ben supergelukkig dat hij dit heeft kunnen duidelijk maken naar mij door JA te zeggen op mijn vraag “Wil je met me trouwen?” Met natuurlijk behulp van een zeer toepasselijke kaart:

 

Dus nu ben ik erg druk bezig met de voorbereidingen, want in het voorjaar is de grote dag!!

Bewaren

Zoals ik al in eerdere blog heb aangegeven, ben ik dit jaar samen met mijn partner naar Denemarken geweest. Wat een prachtig land, in dit land kom ik ook echt tot rust. Er zijn wel echter een aantal dingen waar rekening mee dient gehouden te worden als je naar dit vakantieland gaat.

• De chocolade en alcohol zijn erg duur.
• Broodjeszaken zijn zeldzaam, maar in de supermarkt kun je natuurlijk wel alles kopen en dan zelf bereiden.
• De temperatuur is niet zo heel erg hoog en er staat een frisse wind.

Toch kan ik dit een van de beste vakanties noemen. We hebben alles rustig aan gedaan en genoten van de rust die de mensen en het land uitstralen.

We hebben aan het strand kunnen liggen en ik heb zelfs mogen ervaren hoe het voelt om “gelukkig” te zijn. Wat een fijn gevoel, maar ook erg beangstigend, want het was een erg stil en vreedzaam gevoel.

De vakantie in Denemarken heeft me laten nadenken en de rust gegeven die ik nodig had om verder te kunnen met alles hier in Nederland.

Ik geloof dat we dat allemaal wel kennen, iemand vraagt hoe het met je gaat, en het standaardantwoord is “goed”. Dit is ook een antwoord waar ik nu al 2 jaar het gevoel heb dat ik tegen iedereen lieg. Toch blijf ik het zeggen… en deze week had ik voor het eerst het gevoel dat wat ik zei waar was… dat zal dan wel een goed teken zijn, of ben ik zelf in mijn leugen gaan geloven? Dat zal dan wel positief zijn…denk ik!

Deze week is ook de week, dat ik langzaam openhartig wordt (ook naar kennissen..) dat ik in de ziektewet zit en niet in staat ben om te werken. Ze reageren er anders op dan ik verwacht had, helaas komt dan ook de vraag wat ik heb. Het enige passende antwoord dat ik weet te geven is, dat er teveel van mij gevraagd is en ik teveel heb willen geven, want hoe vertel je iemand dat je een psychische stoornis hebt? Dus nu denken ze dat ik een burn-out heb, of depressief ben… ze denken zelfs dat mij dit pas is overkomen, aangezien mijn standaardantwoord altijd was ‘het gaat goed’!

Was er maar een boekje, procedure of werkwijze hoe je het beste naar de buitenwereld kan zijn op het moment dat je ergens uittreedt en was er maar niet zo’n taboe op de ‘uitkereningtrekkende’ medemens.

Er blijven altijd mensen in en uit ons leven lopen en iedereen stelt altijd vragen als;
– wat voor werk doe je?
– hoe oud ben je?
– wat voor opleiding heb je gedaan?
Alsof je op een sollicitatiegesprek bent om deel te mogen nemen aan de (hun) wereld.  Waarom worden er geen persoonlijkere vragen gesteld, of is dit een inbreuk op de privacy? Het wordt toch niet onze collega/medewerker, maar we willen toch graag dat ze deel gaan uitmaken van de sociale kring waarin ze verkeren? Zouden vragen als
– wat doe je in het dagelijks leven?
– wanneer ben jij gelukkig?
niet beter zijn?

Ik lach naar iedereen en zeg iedereen goedendag, ik draag een masker dat aangeeft “het gaat goed met mij” en er zijn maar weinigen die langs dit masker kijken en aan mij vragen “waarom voel je je zo slecht? kan ik je ergens mee helpen?” of zelfs het niet vragen, maar gewoon de hulp bieden. Zouden we niet ons masker af moeten zetten en alle hulp met beide armen omarmen en hopen dat dit ons beter zal laten voelen? Of zijn we zo geworden, juist omdat we geen masker droegen en onze ware aard lieten zien?

Ik heb een stoornis, maar ik ben geen stoornis, er zijn dagen dat ik nu oprecht kan zeggen “het gaar goed met mij” en dit omdat er mensen zijn die mijn ware aard zien en toch voor mij klaarstaan!

Bij het FACT-team wordt er bij mij (met behulp van het kernkwadrant) ook gekeken naar mijn kernkwaliteiten, dit zijn specifieke sterktes die mij kenmerken, ze maken mij tot wie ik ben. Dit zijn de dingen waar ik erg trots op ben. Het zijn de positieve punten die een ander over mij zal zeggen als er naar gevraagd wordt. Echter is er helaas ook een andere kant van de medaille, mijn kwaliteiten zijn vaak ook mijn zwaktes, ze worden een valkuil omdat ik erin doorschiet.

Als een ander doorschiet in een bepaalde kwaliteit, dan kan dit bij mij irritatie oproepen, ik ben allergisch voor deze kwaliteit en erger me wezenlijk aan de persoon. Echter zit hier een uitdaging in voor mij, want ik erger mij eraan omdat ik het tegenovergestelde ben. Uit mijn kernkwaliteiten is af te leiden waar ik mijn potentiële conflicten met de omgeving kan verwachten.

Er wordt vaak gekeken in met mijn hoofdbehandelaar naar mijn kwaliteiten, om zo de vele frustraties die ik momenteel heb, om te zetten in iets positiefs. (Af en toe lijk ik wel voor iedereen allergisch te zijn).

Over mijn kernkwaliteiten later meer (wil niet meteen gaan opscheppen ;)). Wat ik echter wil meegeven is dat ik een perfectionist ben, alles dient tot in de puntjes verzorgd en goed te zijn. Deze kwaliteit zul je in vele blogs van mij herkennen. Zo af en toe tijdens het schrijven van een blog, zal ik een kernkwaliteit, valkuil, allergie of uitdaging aanhalen.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Perfect ben ik bij lange na niet, maar ik vind het wel belangrijk om er goed uit te zien. Dit is helaas niet altijd even gemakkelijk met DIS. Iedere persoonlijkheid heeft hier eigen opvattingen over.

Ik ben brildragend, dit vind “ik” niet iedere dag mooi of praktisch. Om deze reden heb ik ook een hele stapel lenzen in de kast liggen (doe ik bijna nooit in).

Iedere dag kan mijn kledingsmaak enorm variëren van skinny jeans naar huisbroek/pak naar strakke of kokerrok. Al deze dingen heb ik in mijn kledingkast en probeer ik mee rekening te houden.

Volgens mij zijn “wij” het er wel allemaal over eens dat een buik echt niet kan, ik ben graag wat strakker en wil gewoon een platte(re) buik hebben. Echter afhankelijk van mijn lichamelijke conditie is dit niet altijd haalbaar. Vooral in stressmomenten/dagen is dit voor mij moeilijk om te realiseren, want mijn lichaam doet te veel pijn om dan te bewegen.

Mijn kapsel wordt ook gedeeltelijk bepaald door DIS. Soms doe ik op een dag mijn kapsel 5-6 keer veranderen. Als mijn haren niet gewassen hoeven te worden, dan doe ik ze in een knot, zodat ze niet nat worden. Echter indien iemand anders vind dat mijn haren gewassen moeten worden, omdat ze dan beter te stylen zijn of dergelijke, wordt de knot er gewoon uit gehaald en worden mijn haren nat, dus ook maar gewassen. De opvattingen over het kapsel verschillen ook heel erg bij mij. Krullend haar, stijl haar, tot aan de schouders, staart of weggemoffeld. Er is geen dag voor mij dat ik een hele dag tevreden ben over mijn kapsel. En toch als ik soms zie hoe het zit ben ik verbaasd en trots dat het op een gunstige manier opgelost kan worden, zonder dat de schaar eraan te pas komt.

 

In de blogs die gaan over mijn verleden zul je merken dat ik veel praat over mijn ouders, dit omdat hun een grote invloed hadden op mijn dagelijkse bezigheden en hun ook (natuurlijk) een belangrijke rol spelen in mijn leven.

Echter in de blogs die ik later zal schrijven over het heden, zul je merken dat mijn ouders een stuk minder aan bod komen. Dit ook omdat ik nu volwassen ben en samenwoon met mijn partner. Dus het kan dan wel voorkomen dat mijn partner in een blog genoemd word. Beide ouders van mij leven nog, dus het is niet onvermijdelijk dat ze vast en zeker ergens nog ter sprake komen.

Zoals bekend is ontwikkeld DIS zich al op jonge leeftijd, echter is dit bij mij pas gediagnosticeerd op 31-jarige leeftijd.

Toen ik jong was, was ik moeilijk opvoedbaar, zat in de vervroegde puberteit en deed vaak iets onvoorspelbaar. Ik was anders dan mijn leeftijdgenoten. Ik had (nog steeds trouwens..) weinig vriendinnen, maar was wel heel erg beschermend en aanhankelijk naar hun. Ik stond altijd klaar voor de buitenbeentjes en gaf iedereen een helpende hand. Van jongs af aan wil ik iedereen al tevreden stellen, iemand teleurstellen met een “nee” is dan voor mij ook zeer moeilijk. Hierdoor heb ik ook vele vriendjes gehad.

In 1995 kwam ik voor het eerst in aanmerking met GGZ, dit doordat de vertrouwenspersoon van mijn school opmerkte dat mijn gedrag niet langer kon en de huisarts inschakelde. De huisarts heeft mij doorgestuurd naar het GGZ. Dit zorgde voor een grote deuk in het woord “vertrouwenspersoon”. Tot 2001 ben ik hier in behandeling geweest. Het GGZ heeft mij ook geprobeerd in deze periode op een LOM school te plaatsen, echter hielden mijn ouders dit (gelukkig) tegen. In 2001 ben ik “gezond” verklaard. De diagnoses die hier zijn gedaan, zijn nooit vastgelegd, alleen uitgesproken; Schizofrenie en mogelijk MPS (de vroegere benaming voor DIS).