Categorie: GGZ

Door de zorggroep was ik gevraagd om mee te doen aan een cursus voor stemmenhoorders. Naast DIS hoor ik ook namelijk de nodige stemmen… (weet niet of ik dit al eerder genoemd had).

Tijdens de cursus waren er 10 begeleiders en 6 stemmenhoorders. De cursus heeft 4 hele werkdagen geduurd, verdeeld over 2 weken. De cursus was erg confronterend, frustrerend en zwaar. Toch hoop ik er iets aan gehad te hebben en kunnen we met de gegeven informatie verder werken aan herstel.

Iedereen die last heeft van stemmen en de kans krijgt om deze cursus te volgen raad ik aan om hier gebruik van te maken. Maar vraag toestemming aan je stemmen en laat je heel goed informeren wat het inhoudt. Ik kan het helaas niet helemaal uitleggen. Toch wil ik graag mijn ervaring en mijn beleving delen, voor zover ik het nog kan herinneren. (Cursus was eind oktober 2017).

De eerste dag van de cursus was een voorstelronde van de begeleiders, de trainer en een ervaringsdeskundige (die geen stemmenhoorder meer is). De ervaringsdeskundige heeft zijn verhaal gedeeld, let op: dit kan overeenkomsten hebben met het eigen verleden. De begeleiders hebben mogen ervaren hoe het is om stemmen te horen, dit door een één aan één gesprek te voeren met een andere begeleider, waarbij een stemmenhoorder op de achtergrond “de stem” was van één van de gesprekspartners.

De tweede dag van de cursus zijn we begonnen met het maken van een construct. Dit is waar de cursus om draait, de begeleiders krijgen geleerd hoe ze de stemmen in kaart kunnen brengen, kunnen begrijpen en de situatie kunnen verhelderen en zo de stemmenhoorders te helpen. Het construct wordt met een vrijwilliger van de stemmenhoorders gedaan, dus vraag je stemmen van te voren toestemming. Door dit construct kan de chaos in je tot orde worden geroepen. Dit hebben de meeste stemmenhoorders als prettig ervaren (gaven ze aan). Tijdens het maken van het construct wordt je door je verleden geleid en kun je langs oude wonden komen, wees hierop voorbereid. Deze dag zijn we ook begonnen met het maken van (het vervolg van) mijn construct.

De derde dag zijn we verder gegaan met het construct en bij mijn begeleider zijn op deze dag enkele puzzelstukjes in elkaar gevallen, voor mij is het nog wat lastig dit in te zien (is het daadwerkelijk zo simpel?? Ben ik hierom al +/- 30 jaar psychisch ziek??).

De vierde dag was een wat rustigere dag en hebben we voice dialogue gedaan, wat een prachtige manier om met de stemmen in gesprek te komen, ook voor de begeleiders. Echter is er heel hard bij aangegeven dit alleen te doen als er een goede relatie-/vertrouwensband is en er geen gevaar voor elkander is.

Iedere dag na de cursus had ik een telefonische afspraak met één van mijn begeleiders voor een nabespreking en tot rust te komen. Ik heb hier niet iedere dag gebruik van gemaakt.

Ook had ik voorzorgsmaatregelen getroffen. De cursus vond 2 weken achtereen plaats op een maandag en dinsdag. De zondag heb ik gekookt voor 2 dagen en de dinsdagen kookten mijn schoonzus voor mij en mijn partner mee. Mijn partner kon één dag niet tijdig thuis zijn, op deze dag heeft mijn schoonbroer de zorg op mij gepakt. Mijn aanraden is ook echt om te zorgen dat er wel iemand klaarstaat om er te zijn als je terug komt van de cursus, want er komt veel op je af en het zorgt in eerste instantie voor een heleboel verwarring.

Maar nogmaals: krijg je de kans…. DOE MEE!!

 

Gisteren werd ik tijdens mijn therapiesessie vergeleken met een Barbapapa, dit omdat ik het voor iedereen naar de wens wil maken en me daarom in allerlei bochten wring. Dit is een karaktertrek van mij, ik wil niemand teleurstellen en zorg er dan ook voor dat dit heel weinig gebeurt. Alleen mijn lichaam (en geest) zijn niet meer zo soepel als Barbapapa en zal ik mij in minder bochten moeten proberen te wringen.

Ik zal meer aan ons moeten gaan denken. Ik heb mijn dagen altijd volgepland staan, dit zodat er geen ruimte/tijd is voor hun en ik minder angst heb weg te blijven. Aangezien ik altijd mijn afspraken nakom en mijn taken/plannen uitvoer. Echter blijven hun niet weg, hun zijn er als de spanning te hoog wordt opgedreven, of als ik te moe ben om ertegen te vechten. Ik dien ook tijd/ruimte voor hun vrij te maken, het is een deel van mij en als ik hun de ruimte/tijd geef, kan het zijn dat ik gedurende de rest van de dag meer rust heb. Dus heb ik huiswerk meegekregen; maak een cirkeldiagram met tijdsverdeling en probeer over ieder enkele informatie op te schrijven, zodat we tijdens de volgende sessie de volgende stap kunnen nemen en in de planning activiteiten voor hun kunnen gaan opnemen. Het is eng om mijn tijd te gaan delen met andere, vooral omdat ik er dan zelf niet bij ben. Ze mogen bewust naar buiten gaan treden…. ongelooflijk, ik hoop dat mij dit lukt.

 

Afgelopen zaterdag heb ik een kennismakingsgesprek gehad met een psychotherapeut bij mij “in de buurt”. Helaas heb ik vandaag het nieuws gekregen dat zij niet is toegerust om mij de behandeling te geven die ik nodig heb. Zij gelooft dat het het beste is dat er een behandelplek is waar alles op een plek is, zodat ik niet meer naar mijn FACT team hoef, hier twijfel ik echter erg over. Mijn FACT team kent mij ondertussen zeer goed en ik hun ook en hier voel ik mij ook op mijn gemak de meeste dagen.

Echter om de juiste behandeling te vinden is mijn zoektocht helaas nog (lang) niet afgelopen. De psychoterapeut heeft mij aangeraden om een uitgebreid diagnostiek te laten doen bij een TRTC (Top Reference Trauma Centrum) zodat er specifiek uitgezocht kan worden wat de juiste behandelmethode en -plek voor mij is.  Dit zal een zwaar en belastend onderzoek zijn.

De psychoterapeut heeft al voor mij wat uitgezocht en geeft aan dat ik bij Altrecht Zeist op korte termijn terecht kan voor het diagnostiek gedeelte.

Maandag heb ik weer een gesprek met mijn hoofdbehandelaar en zal de zoektocht naar de juiste zorg doorgezet worden.

Zoals je ziet, is niet altijd direct de juiste hulp aanwezig, maar opgeven lijkt in deze geen optie meer (alhoewel ik er vandaag anders over denk).

De zoektocht gaat door!

Voor mij was het van belang dat mensen in mijn directe omgeving waarschuwingssignalen herkende en hierop actie konden ondernemen. Hiervoor heb ik samen met mijn hoofdbehandelaar van het FACT-team een signaleringsplan opgesteld. Het doel van dit plan is (dreigende terugval) in de toekomst te voorkomen, verminderen en eerder te herkennen. In het signaleringsplan worden 2 fasen aangegeven. In elke fase wordt beschreven welke waarschuwingssignalen zich voordoen, welke acties ondernomen kunnen worden en welke medicijnen er gebruikt kunnen worden. Wanneer de eerste signalen optreden dienen mensen in de directe omgeving soms tegen mijn wil in te handelen om mij tegen ernstigere klachten te beschermen. Door een signaleringsplan op te stellen en te ondertekenen geef ik toestemming aan de mensen in de directe omgeving om in te grijpen zoals in het plan beschreven staat. Deze mensen dienen wel gemachtigd en benoemd te worden in het signaleringsplan. Bij mij zijn mijn moeder, partner en coach van de werkvloer de aangewezen personen om actie te ondernemen.

Er is een groene fase, dit is een stabiele situatie. Deze is om deze reden ook niet uitgewerkt in het signaleringsplan. De gele fase is uitgewerkt in het signaleringsplan en dit is een fase, waarbij opgelet dient te worden, maar niet altijd direct actie nodig is. Zodra ik in de rode fase kom, dient er hulp ingeroepen te worden. Dit is dan ook een erg belangrijke fase om goed over na te denken, hoe deze in te vullen (gelukkig is deze bij mij nog nooit toegepast).

Ik raad echter iedereen aan om deze aan te maken, het haalt een hoop onrust van je schouders af, het is net als een SOS ketting. Mij gaf het hoop dat er mensen zijn, zonder dat ik het nadrukkelijk zeg, die mijn situatie herkennen en weten hoe te handelen. Zo heb ik langer kunnen doorwerken en werd er meer rekening met mij gehouden, zonder dat ik een voorkeursbehandeling kreeg.

Zelf heb ik ook een crisiskaart gemaakt die in mijn beurs zit, zodat ook onbekende weten welke stappen te ondernemen, zou mij iets gebeuren.

Bewaren

Bewaren

FACT staat voor Functie Assertive Community Treatment. Het is een combinatie van behandeling,begeleiding, crisishantering, rehabilitatie en hulp bij herstel.

FACT is voor mensen met een langdurige en complexe psychiatrische aandoening. Vaak is er sprake van ingewikkelde problemen met grote gevolgen op het gebied van wonen, werken, gezondheid, sociale contacten en financiën. Een belangrijk uitgangspunt is dat mensen zo veel mogelijk zelf de regie hebben over hun behandel- en herstelproces. Het FACT team helpt ze om hun gezondheid te bevorderen en aandacht te besteden aan het herstelproces of om samen vragen te beantwoorden op het gebied van wonen, werken, financiën of relaties. De hulp vindt zo veel mogelijk plaats in de thuissituatie.

Ook ik heb een heel FACT-team voor mij klaarstaan, echter heb ik ervoor gekozen om de hulp plaats te laten vinden op de locatie van het wijkteam. Hier voel ik mij prettiger en zo houd ik de dingen gescheiden. Voor iedereen is de hulpvraag anders, het is wel belangrijk dat je deze goed weet voordat het FACT team kan helpen.

In het FACT-team zitten meerdere verschillende functies met alle hun eigen expertise. Ik heb een verpleegkundig specialist samen met een psycholoog als hoofdbehandelaar, een psychiater met assistent voor de medicatie, een trajectbegeleider die mij individuele ondersteuning biedt bij het verkennen, kiezen, verkrijgen en behouden van specifieke omgevingen waar ik wil leren, sociale contacten wil hebben of wil werken en een PIT-verpleegkundige (Psychiatrische Intensieve Thuiszorg) die mij ondersteunt bij activiteiten die ik op het moment zelf niet meer kan uitvoeren. Over dit FACT-team zul je in mijn blogs vaker wat lezen, want ik ben hun zeer dankbaar voor hun hulp.

Het was moeilijk voor mij om aan te geven dat het niet goed met mij ging. Met mijn gezondheid was ik al enige tijd aan het stoeien. Zo heb ik meerdere onderzoeken gehad naar pijn op de borst en loop ik al langere tijd bij een fysiotherapeut i.v.m rugklachten.

Ik ben hulp gaan zoeken bij de huisarts, deze heeft mij doorverwezen naar de POH (praktijkondersteuner). Zij heeft naar mij geluisterd en geprobeerd passende oplossingen te vinden om met de frustraties en duivels om te gaan. Zo hield ik een dagboek bij met + en – punten die ik op een dag meemaakte, dit werkte voor mij een stuk prettiger dan een heel verhaal te schrijven.

De POH kon mij echter niet de behandeling bieden die ik nodig had en heeft mij doorgestuurd naar GZ-psycholoog, helaas kon zij mij ook niet verder helpen en ben ik wederom doorgestuurd naar GGZ Volwassenzorg, na 2 intakegesprekken bleek ik hier ook niet op de juiste plaats te zijn en ben weer doorverwezen naar een FACT-team.

Ik ben nog steeds in behandeling bij het FACT-team, echter hebben hun ook niet de kennis in huis om DIS te behandelen. Samen met hun zijn we nog steeds op zoek naar een juiste behandelmethode voor mij.