Blog

Perfect ben ik bij lange na niet, maar ik vind het wel belangrijk om er goed uit te zien. Dit is helaas niet altijd even gemakkelijk met DIS. Iedere persoonlijkheid heeft hier eigen opvattingen over.

Ik ben brildragend, dit vind “ik” niet iedere dag mooi of praktisch. Om deze reden heb ik ook een hele stapel lenzen in de kast liggen (doe ik bijna nooit in).

Iedere dag kan mijn kledingsmaak enorm variëren van skinny jeans naar huisbroek/pak naar strakke of kokerrok. Al deze dingen heb ik in mijn kledingkast en probeer ik mee rekening te houden.

Volgens mij zijn “wij” het er wel allemaal over eens dat een buik echt niet kan, ik ben graag wat strakker en wil gewoon een platte(re) buik hebben. Echter afhankelijk van mijn lichamelijke conditie is dit niet altijd haalbaar. Vooral in stressmomenten/dagen is dit voor mij moeilijk om te realiseren, want mijn lichaam doet te veel pijn om dan te bewegen.

Mijn kapsel wordt ook gedeeltelijk bepaald door DIS. Soms doe ik op een dag mijn kapsel 5-6 keer veranderen. Als mijn haren niet gewassen hoeven te worden, dan doe ik ze in een knot, zodat ze niet nat worden. Echter indien iemand anders vind dat mijn haren gewassen moeten worden, omdat ze dan beter te stylen zijn of dergelijke, wordt de knot er gewoon uit gehaald en worden mijn haren nat, dus ook maar gewassen. De opvattingen over het kapsel verschillen ook heel erg bij mij. Krullend haar, stijl haar, tot aan de schouders, staart of weggemoffeld. Er is geen dag voor mij dat ik een hele dag tevreden ben over mijn kapsel. En toch als ik soms zie hoe het zit ben ik verbaasd en trots dat het op een gunstige manier opgelost kan worden, zonder dat de schaar eraan te pas komt.

 

In de blogs die gaan over mijn verleden zul je merken dat ik veel praat over mijn ouders, dit omdat hun een grote invloed hadden op mijn dagelijkse bezigheden en hun ook (natuurlijk) een belangrijke rol spelen in mijn leven.

Echter in de blogs die ik later zal schrijven over het heden, zul je merken dat mijn ouders een stuk minder aan bod komen. Dit ook omdat ik nu volwassen ben en samenwoon met mijn partner. Dus het kan dan wel voorkomen dat mijn partner in een blog genoemd word. Beide ouders van mij leven nog, dus het is niet onvermijdelijk dat ze vast en zeker ergens nog ter sprake komen.

Zoals bekend is ontwikkeld DIS zich al op jonge leeftijd, echter is dit bij mij pas gediagnosticeerd op 31-jarige leeftijd.

Toen ik jong was, was ik moeilijk opvoedbaar, zat in de vervroegde puberteit en deed vaak iets onvoorspelbaar. Ik was anders dan mijn leeftijdgenoten. Ik had (nog steeds trouwens..) weinig vriendinnen, maar was wel heel erg beschermend en aanhankelijk naar hun. Ik stond altijd klaar voor de buitenbeentjes en gaf iedereen een helpende hand. Van jongs af aan wil ik iedereen al tevreden stellen, iemand teleurstellen met een “nee” is dan voor mij ook zeer moeilijk. Hierdoor heb ik ook vele vriendjes gehad.

In 1995 kwam ik voor het eerst in aanmerking met GGZ, dit doordat de vertrouwenspersoon van mijn school opmerkte dat mijn gedrag niet langer kon en de huisarts inschakelde. De huisarts heeft mij doorgestuurd naar het GGZ. Dit zorgde voor een grote deuk in het woord “vertrouwenspersoon”. Tot 2001 ben ik hier in behandeling geweest. Het GGZ heeft mij ook geprobeerd in deze periode op een LOM school te plaatsen, echter hielden mijn ouders dit (gelukkig) tegen. In 2001 ben ik “gezond” verklaard. De diagnoses die hier zijn gedaan, zijn nooit vastgelegd, alleen uitgesproken; Schizofrenie en mogelijk MPS (de vroegere benaming voor DIS).