Ik geloof dat we dat allemaal wel kennen, iemand vraagt hoe het met je gaat, en het standaardantwoord is “goed”. Dit is ook een antwoord waar ik nu al 2 jaar het gevoel heb dat ik tegen iedereen lieg. Toch blijf ik het zeggen… en deze week had ik voor het eerst het gevoel dat wat ik zei waar was… dat zal dan wel een goed teken zijn, of ben ik zelf in mijn leugen gaan geloven? Dat zal dan wel positief zijn…denk ik!
Deze week is ook de week, dat ik langzaam openhartig wordt (ook naar kennissen..) dat ik in de ziektewet zit en niet in staat ben om te werken. Ze reageren er anders op dan ik verwacht had, helaas komt dan ook de vraag wat ik heb. Het enige passende antwoord dat ik weet te geven is, dat er teveel van mij gevraagd is en ik teveel heb willen geven, want hoe vertel je iemand dat je een psychische stoornis hebt? Dus nu denken ze dat ik een burn-out heb, of depressief ben… ze denken zelfs dat mij dit pas is overkomen, aangezien mijn standaardantwoord altijd was ‘het gaat goed’!
Was er maar een boekje, procedure of werkwijze hoe je het beste naar de buitenwereld kan zijn op het moment dat je ergens uittreedt en was er maar niet zo’n taboe op de ‘uitkereningtrekkende’ medemens.
Er blijven altijd mensen in en uit ons leven lopen en iedereen stelt altijd vragen als;
– wat voor werk doe je?
– hoe oud ben je?
– wat voor opleiding heb je gedaan?
Alsof je op een sollicitatiegesprek bent om deel te mogen nemen aan de (hun) wereld. Waarom worden er geen persoonlijkere vragen gesteld, of is dit een inbreuk op de privacy? Het wordt toch niet onze collega/medewerker, maar we willen toch graag dat ze deel gaan uitmaken van de sociale kring waarin ze verkeren? Zouden vragen als
– wat doe je in het dagelijks leven?
– wanneer ben jij gelukkig?
niet beter zijn?
Ik lach naar iedereen en zeg iedereen goedendag, ik draag een masker dat aangeeft “het gaat goed met mij” en er zijn maar weinigen die langs dit masker kijken en aan mij vragen “waarom voel je je zo slecht? kan ik je ergens mee helpen?” of zelfs het niet vragen, maar gewoon de hulp bieden. Zouden we niet ons masker af moeten zetten en alle hulp met beide armen omarmen en hopen dat dit ons beter zal laten voelen? Of zijn we zo geworden, juist omdat we geen masker droegen en onze ware aard lieten zien?
Ik heb een stoornis, maar ik ben geen stoornis, er zijn dagen dat ik nu oprecht kan zeggen “het gaar goed met mij” en dit omdat er mensen zijn die mijn ware aard zien en toch voor mij klaarstaan!
Gisteren ben ik naar de bioscoop geweest “50 shades Darker” samen met een zeer dierbare vriendin. Het was gelukkig niet zo druk (was ladies night, dus duurdere entree). Tijdens de film werd er veel gegiecheld en vreemde geluiden gemaakt door het publiek (en dat zijn dan volwassenen), dat leidde me af en zorgde voor beetje frsutratie (kan nu echt niets hebben). Toch heb ik mogen genieten van de avond en de film.
