Getrouwd

27-04-2018, mijn trouwdag… en de eerste koningsdag

oké, tijdens het plannen van onze huwelijksdag, was het duidelijk dat we op een vrijdag in het voorjaar wilde trouwen. Na verschillende locaties te hebben bekeken en de vrije voorjaarsdagen kregen, kwamen we gezamenlijk uit op 27-4-2018. Enkele weken (!) later werd ons pas bekend, dat dit ook de eerste koningsdag was. Gelukkig hoefde dus niemand verlof te vragen voor onze huwelijksdag (een puntje minder waar ik me over schuldig hoefde te voelen) en de vlaggen hingen voor ons (ik bedoel de koning ;)) uit.

De voorbereidingen waren heel lastig, naast mijn DIS ben ik een perfectionist en een pleaser.
De meeste locaties die wij bezocht hadden, zaten zo vast in hun verkooppraatje dat ik niet het gevoel had dat er naar mij geluisterd werd. Wij hadden besloten te trouwen in de kerk en daarna alles te doen op locatie, echter bijna iedere locatie gaf aan “…en dan vindt hier de plechtigheid plaats…..”. Maar we hadden geluk, een klein prachtig kasteeltje en hun geweldige gastvrouw, had een luisterend oor en sloot feilloos aan op wat ik vroeg en wat ik nodig had. Dankzij haar en het team, had ik een onvergetelijke dag. De jurk was niet wat ik hoopte, maar toch een prachtige jurk, de fotograaf heeft niet alle foto’s gemaakt waar ik op hoopte of foto’s waarvan ik geen meerwaarde zie… maar de foto’s zijn prachtig, de weg naar het altaar verliep niet vlekkeloos (ik had de sleep nog in de hand… is te zien op de foto’s), sommige gasten die voor mij erg belangrijk waren zeiden lastminute af en zelfs de plechtigheid verliep niet geheel zoals in een sprookje, de pastoor zei de verkeerde datum en gaf niet het kusteken… Maar ik kijk terug op een onvergetelijke dag met de partner van wie ik ontzettend veel houd, en nu mijn man mag noemen.

Na de plechtigheid hebben mijn man en ik ons teruggetrokken (met de fotograaf) om naar het graf te gaan van mijn schoonmoeder. Zij is de gehele trouwerij erbij geweest aan een bedelarmbandje. Daarna hadden wij een rit met ons tweetjes (en een chauffeur) en op locatie werden we onthaald door al onze gasten, we hebben daar de klokken geluid en getoost op ons huwelijk, waarna we samen taart hebben gegeten. Daarna was weer een fotosessie met de (belangrijkste) gasten en met ons tweetjes. Daarna hebben wij ons voor een dik half uur kunnen terug trekken in een kleine boekenkamer om tot rust te komen en alles te laten bezinken, precies wat ik nodig had. We werden uiteindelijk gehaald voor een heerlijke avondmaal en de openingsdans, die geheel vlekkeloos verliep.

Ik heb van deze gebeurtenis geleerd dat het van belang is om aan te geven wat ik nodig heb en wil, want dit is een dag waar ikzelf van dien te genieten. En ondanks dat ik nog heb proberen te pleasen en gefrustreerd was op sommige aspecten, kan ik op deze dag met een prachtige lach terugkijken. Want…. dit is toch iets wat ik gedaan heb, met de man van wie ik ontzettend veel houd.

Huisje, boompje, beestje

Mijn laatste blog was dat ik mij verloofd had….in 2017! dat is al een tijdje geleden, ondertussen is er weer een hoop veranderd en gebeurt in mijn leven. En soms vind ik het moeilijk om dit te delen, maar ik ben deze site en blog ooit begonnen om andere te helpen en zo sta ik er nog steeds in.

Dus even een korte samenvatting van de afgelopen 2,5 jaar; ik heb een prachtige trouwdag gehad, een onvergetelijke huwelijksreis, een thuis gevonden en een zoon mogen krijgen.

Toch zorgt de stoornis ervoor dat ik soms de dingen net anders doe of ervaar dan gewenst is.

Om de helpende hand te kunnen blijven bieden en mijn eigen strubbelingen meer te verlichten, zullen de volgende blogs gaan over de afgelopen 2,5 jaar, maar ook over het heden.

Ik zal het duidelijk in de titels vermelden, dus dan kunnen jullie zelf kiezen wat jullie lezen.

Verliefd…….verloofd

Ik heb mijn partner ten huwelijk gevraagd! En hij zei JA….. nadat hij zei dat dit niet de juiste manier is ;), maar toch zei hij… JA

Ik heb dit gedaan voordat ik de stemmenhoorderscursus ging doen, ik wilde een bepaalde zekerheid en rust hebben. Ik heb iemand nodig die helemaal voor mij gaat, en ik weet dat hij dit is voor mij en ik ben supergelukkig dat hij dit heeft kunnen duidelijk maken naar mij door JA te zeggen op mijn vraag “Wil je met me trouwen?” Met natuurlijk behulp van een zeer toepasselijke kaart:

 

Dus nu ben ik erg druk bezig met de voorbereidingen, want in het voorjaar is de grote dag!!

Bewaren

Beëindiging arbeidscontract

15 oktober 2017 zit ik 2 jaar in de ziektewet. De wet heeft dan voorgeschreven dat je werkgever dan een ontslagvergunning mag aanvragen bij het UWV, mits er geen mogelijkheid tot herstel/herplaatsing is binnen 26 weken.

Ik ben dus nu 2 jaar ziek en heb van het UWV een WIA toezegging gekregen voor 2 jaar, omdat snel herstel er helaas niet inzit. Mijn werkgever heeft om deze reden een ontslagvergunning kunnen aanvragen en deze is geaccepteerd. Per 16-12-2017 wordt mijn arbeidscontract beëindigd.

Wat is dit raar zeg…. de meeste mensen in mijn omgeving weten niet eens dat ik arbeidsongeschikt ben en dadelijk ben ik werkloos en een uitkeringstrekker…. ik weet het….. het is niet iets waarvoor ik gekozen heb, maar me overkomen is. Ik ben blij om niet meer te hoeven af te vragen of ik weer terug moet naar de werkgever, vooral omdat deze de laatste 2 jaar niet echt naar me heeft omgekeken en mij nogal af en toe in een moeilijke positie heeft gebracht, maar ik heb hier 9(!) jaar met veel plezier gewerkt, heb er veel mogen leren en heb er mijn partner leren kennen.

Nu geen druk meer betreffende werk, of bedrijfsartsen waar ik verantwoording aan af dien te leggen en klaarmaken om straks ergens met een schone lei weer te beginnen!

Stemmenhoorders cursus

Door de zorggroep was ik gevraagd om mee te doen aan een cursus voor stemmenhoorders. Naast DIS hoor ik ook namelijk de nodige stemmen… (weet niet of ik dit al eerder genoemd had).

Tijdens de cursus waren er 10 begeleiders en 6 stemmenhoorders. De cursus heeft 4 hele werkdagen geduurd, verdeeld over 2 weken. De cursus was erg confronterend, frustrerend en zwaar. Toch hoop ik er iets aan gehad te hebben en kunnen we met de gegeven informatie verder werken aan herstel.

Iedereen die last heeft van stemmen en de kans krijgt om deze cursus te volgen raad ik aan om hier gebruik van te maken. Maar vraag toestemming aan je stemmen en laat je heel goed informeren wat het inhoudt. Ik kan het helaas niet helemaal uitleggen. Toch wil ik graag mijn ervaring en mijn beleving delen, voor zover ik het nog kan herinneren. (Cursus was eind oktober 2017).

De eerste dag van de cursus was een voorstelronde van de begeleiders, de trainer en een ervaringsdeskundige (die geen stemmenhoorder meer is). De ervaringsdeskundige heeft zijn verhaal gedeeld, let op: dit kan overeenkomsten hebben met het eigen verleden. De begeleiders hebben mogen ervaren hoe het is om stemmen te horen, dit door een één aan één gesprek te voeren met een andere begeleider, waarbij een stemmenhoorder op de achtergrond “de stem” was van één van de gesprekspartners.

De tweede dag van de cursus zijn we begonnen met het maken van een construct. Dit is waar de cursus om draait, de begeleiders krijgen geleerd hoe ze de stemmen in kaart kunnen brengen, kunnen begrijpen en de situatie kunnen verhelderen en zo de stemmenhoorders te helpen. Het construct wordt met een vrijwilliger van de stemmenhoorders gedaan, dus vraag je stemmen van te voren toestemming. Door dit construct kan de chaos in je tot orde worden geroepen. Dit hebben de meeste stemmenhoorders als prettig ervaren (gaven ze aan). Tijdens het maken van het construct wordt je door je verleden geleid en kun je langs oude wonden komen, wees hierop voorbereid. Deze dag zijn we ook begonnen met het maken van (het vervolg van) mijn construct.

De derde dag zijn we verder gegaan met het construct en bij mijn begeleider zijn op deze dag enkele puzzelstukjes in elkaar gevallen, voor mij is het nog wat lastig dit in te zien (is het daadwerkelijk zo simpel?? Ben ik hierom al +/- 30 jaar psychisch ziek??).

De vierde dag was een wat rustigere dag en hebben we voice dialogue gedaan, wat een prachtige manier om met de stemmen in gesprek te komen, ook voor de begeleiders. Echter is er heel hard bij aangegeven dit alleen te doen als er een goede relatie-/vertrouwensband is en er geen gevaar voor elkander is.

Iedere dag na de cursus had ik een telefonische afspraak met één van mijn begeleiders voor een nabespreking en tot rust te komen. Ik heb hier niet iedere dag gebruik van gemaakt.

Ook had ik voorzorgsmaatregelen getroffen. De cursus vond 2 weken achtereen plaats op een maandag en dinsdag. De zondag heb ik gekookt voor 2 dagen en de dinsdagen kookten mijn schoonzus voor mij en mijn partner mee. Mijn partner kon één dag niet tijdig thuis zijn, op deze dag heeft mijn schoonbroer de zorg op mij gepakt. Mijn aanraden is ook echt om te zorgen dat er wel iemand klaarstaat om er te zijn als je terug komt van de cursus, want er komt veel op je af en het zorgt in eerste instantie voor een heleboel verwarring.

Maar nogmaals: krijg je de kans…. DOE MEE!!

 

Denemarken

Zoals ik al in eerdere blog heb aangegeven, ben ik dit jaar samen met mijn partner naar Denemarken geweest. Wat een prachtig land, in dit land kom ik ook echt tot rust. Er zijn wel echter een aantal dingen waar rekening mee dient gehouden te worden als je naar dit vakantieland gaat.

  • De chocolade en alcohol zijn erg duur.
  • Broodjeszaken zijn zeldzaam, maar in de supermarkt kun je natuurlijk wel alles kopen en dan zelf bereiden.
  • De temperatuur is niet zo heel erg hoog en er staat een frisse wind.

Toch kan ik dit een van de beste vakanties noemen. We hebben alles rustig aan gedaan en genoten van de rust die de mensen en het land uitstralen.

We hebben aan het strand kunnen liggen en ik heb zelfs mogen ervaren hoe het voelt om “gelukkig” te zijn. Wat een fijn gevoel, maar ook erg beangstigend, want het was een erg stil en vreedzaam gevoel.

De vakantie in Denemarken heeft me laten nadenken en de rust gegeven die ik nodig had om verder te kunnen met alles hier in Nederland.

Ik ga op vakantie en neem mee….

Een echte planner ben ik en, zoals al eerder aangegeven, een perfectionist die altijd ook voor andere wil zorgen. Als ik thuis ben en iets ben vergeten, dan ga ik het nog snel halen. Maar op vakantie is dit een stuk lastiger.

Dit jaar gaan we met ons tweeën op vakantie, normaal gaan mijn schoonbroer en -zus ook mee, maar die hebben dit jaar al een huwelijksreis gehad. Toch was het altijd wel gemakkelijk om hun erbij te hebben, één jaar was ik de tandpasta vergeten, hebben we hem gewoon gedeeld met hen :).

Gelukkig helpen mijn behandelaren hierin ook om mij praktische tips te geven. Zo is mij aangeraden de checklijst op de pc te maken, uit te printen en mee te nemen. Zou ik op vakantie nog iets vergeten zijn, kan ik dit opschrijven en de volgende keer hoef ik het alleen maar af te vinken.

Wij gaan naar Denemarken op vakantie, dit is nou niet bepaald een land met warme temperaturen en vaste weerpatronen, dus voor ieder weertype dien ik wel wat mee te nemen.

Voor beide pak ik altijd de koffers in. Dus mijn checklijst bestaat uit minimaal 2 kolommen (His / Hers). Daarnaast zijn er ook spullen die we gezamenlijk gebruiken, dus een derde kolom (Together) en dan is er ook nog een kolom speciaal voor de toiletartikelen (Care Supplies).

Het zijn vooral de kleine dingen die ik nog vergeet, dingen die ik niet dagelijks gebruik, zoals een heuptas, ritszakjes of picknickservies. Maar ook de zakdoeken van mijn partner moet ik echt aan denken, want die zou ik zo vergeten.

Op vakantie kom ik er helaas ook achter dat er spullen in de koffer zitten die niet op de checklijst staan en ook niet mee genomen hadden moeten worden (Maus van Kim). Toch laat dit helaas zien dat ik altijd meer ben als mij en dit soms ook voor verwarring zorgt, ik heb namelijk niet het gevoel of de gedachte gehad dat ook iemand anders met mij de koffer zou inpakken.

Dus naast de vakantiechecklijst (die op de vakantie nog verder wordt uitgebreidt), heeft mijn geest een eigen wil en de koffer zal toch wel redelijk goed gevuld worden :).

En ook in Denemarken zijn er winkels, dus als we iets vergeten zijn, dan moeten we het toch maar gaan zoeken in de winkel (behalve alcohol of chocolade, want dat ik hier onbetaalbaar).

Cirkeldiagram

Steeds ben ik nog bezig om een cirkeldiagram te maken, om zo beter te kunnen gaan plannen en ook ruimte te maken voor “de andere”. Dit is nogal een hels karwei. Wie geef je meer tijd en wie zou meer tijd nodig hebben? En dan is het ook erg belangrijk, dat IK mijzelf niet wegcijfer. Als de tijd is verdeeld, wat gaan we doen in die tijden, wat zijn de hobby’s en bezigheden? Hebben hun die wel?

Overal ligt overdag pen en papier en als iemand zijn hobby of tijdsbesteding wilt opschrijven, dan is dit mogelijk. Ik zal deze dan later verwerken in de cirkeldiagram. Echter ontloop ik dit momenteel veel, door veel weg te zijn van huis.

Ik ben benieuwd wat er straks allemaal staat opgeschreven.

Barbapapa dient anders te gaan plannen

Gisteren werd ik tijdens mijn therapiesessie vergeleken met een Barbapapa, dit omdat ik het voor iedereen naar de wens wil maken en me daarom in allerlei bochten wring. Dit is een karaktertrek van mij, ik wil niemand teleurstellen en zorg er dan ook voor dat dit heel weinig gebeurt. Alleen mijn lichaam (en geest) zijn niet meer zo soepel als Barbapapa en zal ik mij in minder bochten moeten proberen te wringen.

Ik zal meer aan ons moeten gaan denken. Ik heb mijn dagen altijd volgepland staan, dit zodat er geen ruimte/tijd is voor hun en ik minder angst heb weg te blijven. Aangezien ik altijd mijn afspraken nakom en mijn taken/plannen uitvoer. Echter blijven hun niet weg, hun zijn er als de spanning te hoog wordt opgedreven, of als ik te moe ben om ertegen te vechten. Ik dien ook tijd/ruimte voor hun vrij te maken, het is een deel van mij en als ik hun de ruimte/tijd geef, kan het zijn dat ik gedurende de rest van de dag meer rust heb. Dus heb ik huiswerk meegekregen; maak een cirkeldiagram met tijdsverdeling en probeer over ieder enkele informatie op te schrijven, zodat we tijdens de volgende sessie de volgende stap kunnen nemen en in de planning activiteiten voor hun kunnen gaan opnemen. Het is eng om mijn tijd te gaan delen met andere, vooral omdat ik er dan zelf niet bij ben. Ze mogen bewust naar buiten gaan treden…. ongelooflijk, ik hoop dat mij dit lukt.

 

Wat zijn dromen?

“Wat is dromen?
Is het hopen, streven, willen weten of vergeten te leven?
Is het maar een gedachte, het wachten tussen nemen en geven?
Is het goed, is het schadelijk, verraderlijk of jou om het even?
Of het een teken is of van geen betekenis?”

Dromen houden ons normaal op de been, iets waarvan ik denk dat we naar streven en waar het wachten waard voor is.

Zo droomde ik altijd over huisje-boompje-beestje.
Tja… mijn huisje heb ik, eigenlijk heb ik al verschillende huisjes gehad vanaf mijn 17de.
Een boompje is voor mij een houvast, een steun en toeverlaat. Stevig en solide, die ervoor zorgt dat je altijd contact maakt met de aarde. Voor mij werd dit voornamelijk vertaald in een huwelijksaanzoek/bruiloft. Het boompje is gepland (ik heb al voor langere tijd een vaste relatie), helaas nog geen aanzoek/trouwerij voor de deur.
Ja, en dan zal beestje wel voor zich spreken…mijn kinderwens (heel pijnlijk onderwerp). Dit is momenteel een schadelijk droom voor mij, ik smacht en verlang er zo naar, dit terwijl mijn partner en ik er nog niet klaar voor zijn. Dus sinds enkele weken spoken er enkele vragen in mij rond:
– Wil ik nog wel kinderen?
– Wat kan ik mijn kinderen bieden?
Ik ben 32, loop bij de GGZ en mijn gezondheid en gemoedstoestand zijn niet in orde. Momenteel huren we een appartement, omdat we “ons droomhuis” niet vinden, beland ik op korte termijn in de WIA en heb ik geen baan meer. Mijn partner is iets ouder, werkt voor een baas en heeft een eigen bedrijf, waar hij momenteel veel tijd in stopt. Nee, ik wil geen kinderen meer ik ben er te duf en moe voor, ik dissocieër op de meest stressvolle momenten, heb dadelijk geen baan meer en ook geen huis wat groot genoeg is. Mijn partner heeft het druk om zijn nieuwe bedrijf uit de grond te trappen en we genieten nu (nog) samen van onze vrijheid. Ik ben niet gelukkig en kan mijn kinderen dan ook niet gelukkig maken. Mijn kinderwens haal ik van de baan.

Maar is het zo slecht om ervan te blijven dromen om ooit moeder te worden?
Het voelt nu als een kwelling, een frustratie, iets wat buiten mijn bereik ligt. Dus ja, ik denk dat het slecht is. Ik geef de droom op. Het is belangrijk dat ik eerst zelf weer lekker in mijn vel zit en gelukkig ben met wat ik heb, misschien dat ik dan nieuwe dromen kan maken, en wie weet komt er dan nog een keer de moederdroom voorbij… maar dan zal ik er klaar voor zijn.

Het is voor mij nu geen tijd om te dromen, maar om te doen, te rusten en weer gewoon te kunnen functioneren, zonder mijn beestje.