Blog

27-04-2018, mijn trouwdag… en de eerste koningsdag

oké, tijdens het plannen van onze huwelijksdag, was het duidelijk dat we op een vrijdag in het voorjaar wilde trouwen. Na verschillende locaties te hebben bekeken en de vrije voorjaarsdagen kregen, kwamen we gezamenlijk uit op 27-4-2018. Enkele weken (!) later werd ons pas bekend, dat dit ook de eerste koningsdag was. Gelukkig hoefde dus niemand verlof te vragen voor onze huwelijksdag (een puntje minder waar ik me over schuldig hoefde te voelen) en de vlaggen hingen voor ons (ik bedoel de koning ;)) uit.

De voorbereidingen waren heel lastig, naast mijn DIS ben ik een perfectionist en een pleaser.
De meeste locaties die wij bezocht hadden, zaten zo vast in hun verkooppraatje dat ik niet het gevoel had dat er naar mij geluisterd werd. Wij hadden besloten te trouwen in de kerk en daarna alles te doen op locatie, echter bijna iedere locatie gaf aan “…en dan vindt hier de plechtigheid plaats…..”. Maar we hadden geluk, een klein prachtig kasteeltje en hun geweldige gastvrouw, had een luisterend oor en sloot feilloos aan op wat ik vroeg en wat ik nodig had. Dankzij haar en het team, had ik een onvergetelijke dag. De jurk was niet wat ik hoopte, maar toch een prachtige jurk, de fotograaf heeft niet alle foto’s gemaakt waar ik op hoopte of foto’s waarvan ik geen meerwaarde zie… maar de foto’s zijn prachtig, de weg naar het altaar verliep niet vlekkeloos (ik had de sleep nog in de hand… is te zien op de foto’s), sommige gasten die voor mij erg belangrijk waren zeiden lastminute af en zelfs de plechtigheid verliep niet geheel zoals in een sprookje, de pastoor zei de verkeerde datum en gaf niet het kusteken… Maar ik kijk terug op een onvergetelijke dag met de partner van wie ik ontzettend veel houd, en nu mijn man mag noemen.

Na de plechtigheid hebben mijn man en ik ons teruggetrokken (met de fotograaf) om naar het graf te gaan van mijn schoonmoeder. Zij is de gehele trouwerij erbij geweest aan een bedelarmbandje. Daarna hadden wij een rit met ons tweetjes (en een chauffeur) en op locatie werden we onthaald door al onze gasten, we hebben daar de klokken geluid en getoost op ons huwelijk, waarna we samen taart hebben gegeten. Daarna was weer een fotosessie met de (belangrijkste) gasten en met ons tweetjes. Daarna hebben wij ons voor een dik half uur kunnen terug trekken in een kleine boekenkamer om tot rust te komen en alles te laten bezinken, precies wat ik nodig had. We werden uiteindelijk gehaald voor een heerlijke avondmaal en de openingsdans, die geheel vlekkeloos verliep.

Ik heb van deze gebeurtenis geleerd dat het van belang is om aan te geven wat ik nodig heb en wil, want dit is een dag waar ikzelf van dien te genieten. En ondanks dat ik nog heb proberen te pleasen en gefrustreerd was op sommige aspecten, kan ik op deze dag met een prachtige lach terugkijken. Want…. dit is toch iets wat ik gedaan heb, met de man van wie ik ontzettend veel houd.

Mijn laatste blog was dat ik mij verloofd had….in 2017! dat is al een tijdje geleden, ondertussen is er weer een hoop veranderd en gebeurt in mijn leven. En soms vind ik het moeilijk om dit te delen, maar ik ben deze site en blog ooit begonnen om andere te helpen en zo sta ik er nog steeds in.

Dus even een korte samenvatting van de afgelopen 2,5 jaar; ik heb een prachtige trouwdag gehad, een onvergetelijke huwelijksreis, een thuis gevonden en een zoon mogen krijgen.

Toch zorgt de stoornis ervoor dat ik soms de dingen net anders doe of ervaar dan gewenst is.

Om de helpende hand te kunnen blijven bieden en mijn eigen strubbelingen meer te verlichten, zullen de volgende blogs gaan over de afgelopen 2,5 jaar, maar ook over het heden.

Ik zal het duidelijk in de titels vermelden, dus dan kunnen jullie zelf kiezen wat jullie lezen.

Een echte planner ben ik en, zoals al eerder aangegeven, een perfectionist die altijd ook voor andere wil zorgen. Als ik thuis ben en iets ben vergeten, dan ga ik het nog snel halen. Maar op vakantie is dit een stuk lastiger.

Dit jaar gaan we met ons tweeën op vakantie, normaal gaan mijn schoonbroer en -zus ook mee, maar die hebben dit jaar al een huwelijksreis gehad. Toch was het altijd wel gemakkelijk om hun erbij te hebben, één jaar was ik de tandpasta vergeten, hebben we hem gewoon gedeeld met hen :).

Gelukkig helpen mijn behandelaren hierin ook om mij praktische tips te geven. Zo is mij aangeraden de checklijst op de pc te maken, uit te printen en mee te nemen. Zou ik op vakantie nog iets vergeten zijn, kan ik dit opschrijven en de volgende keer hoef ik het alleen maar af te vinken.

Wij gaan naar Denemarken op vakantie, dit is nou niet bepaald een land met warme temperaturen en vaste weerpatronen, dus voor ieder weertype dien ik wel wat mee te nemen.

Voor beide pak ik altijd de koffers in. Dus mijn checklijst bestaat uit minimaal 2 kolommen (His / Hers). Daarnaast zijn er ook spullen die we gezamenlijk gebruiken, dus een derde kolom (Together) en dan is er ook nog een kolom speciaal voor de toiletartikelen (Care Supplies).

Het zijn vooral de kleine dingen die ik nog vergeet, dingen die ik niet dagelijks gebruik, zoals een heuptas, ritszakjes of picknickservies. Maar ook de zakdoeken van mijn partner moet ik echt aan denken, want die zou ik zo vergeten.

Op vakantie kom ik er helaas ook achter dat er spullen in de koffer zitten die niet op de checklijst staan en ook niet mee genomen hadden moeten worden (Maus van Kim). Toch laat dit helaas zien dat ik altijd meer ben als mij en dit soms ook voor verwarring zorgt, ik heb namelijk niet het gevoel of de gedachte gehad dat ook iemand anders met mij de koffer zou inpakken.

Dus naast de vakantiechecklijst (die op de vakantie nog verder wordt uitgebreidt), heeft mijn geest een eigen wil en de koffer zal toch wel redelijk goed gevuld worden :).

En ook in Denemarken zijn er winkels, dus als we iets vergeten zijn, dan moeten we het toch maar gaan zoeken in de winkel (behalve alcohol of chocolade, want dat ik hier onbetaalbaar).

Steeds ben ik nog bezig om een cirkeldiagram te maken, om zo beter te kunnen gaan plannen en ook ruimte te maken voor “de andere”. Dit is nogal een hels karwei. Wie geef je meer tijd en wie zou meer tijd nodig hebben? En dan is het ook erg belangrijk, dat IK mijzelf niet wegcijfer. Als de tijd is verdeeld, wat gaan we doen in die tijden, wat zijn de hobby’s en bezigheden? Hebben hun die wel?

Overal ligt overdag pen en papier en als iemand zijn hobby of tijdsbesteding wilt opschrijven, dan is dit mogelijk. Ik zal deze dan later verwerken in de cirkeldiagram. Echter ontloop ik dit momenteel veel, door veel weg te zijn van huis.

Ik ben benieuwd wat er straks allemaal staat opgeschreven.

“Wat is dromen?
Is het hopen, streven, willen weten of vergeten te leven?
Is het maar een gedachte, het wachten tussen nemen en geven?
Is het goed, is het schadelijk, verraderlijk of jou om het even?
Of het een teken is of van geen betekenis?”

Dromen houden ons normaal op de been, iets waarvan ik denk dat we naar streven en waar het wachten waard voor is.

Zo droomde ik altijd over huisje-boompje-beestje.
Tja… mijn huisje heb ik, eigenlijk heb ik al verschillende huisjes gehad vanaf mijn 17de.
Een boompje is voor mij een houvast, een steun en toeverlaat. Stevig en solide, die ervoor zorgt dat je altijd contact maakt met de aarde. Voor mij werd dit voornamelijk vertaald in een huwelijksaanzoek/bruiloft. Het boompje is gepland (ik heb al voor langere tijd een vaste relatie), helaas nog geen aanzoek/trouwerij voor de deur.
Ja, en dan zal beestje wel voor zich spreken…mijn kinderwens (heel pijnlijk onderwerp). Dit is momenteel een schadelijk droom voor mij, ik smacht en verlang er zo naar, dit terwijl mijn partner en ik er nog niet klaar voor zijn. Dus sinds enkele weken spoken er enkele vragen in mij rond:
– Wil ik nog wel kinderen?
– Wat kan ik mijn kinderen bieden?
Ik ben 32, loop bij de GGZ en mijn gezondheid en gemoedstoestand zijn niet in orde. Momenteel huren we een appartement, omdat we “ons droomhuis” niet vinden, beland ik op korte termijn in de WIA en heb ik geen baan meer. Mijn partner is iets ouder, werkt voor een baas en heeft een eigen bedrijf, waar hij momenteel veel tijd in stopt. Nee, ik wil geen kinderen meer ik ben er te duf en moe voor, ik dissocieër op de meest stressvolle momenten, heb dadelijk geen baan meer en ook geen huis wat groot genoeg is. Mijn partner heeft het druk om zijn nieuwe bedrijf uit de grond te trappen en we genieten nu (nog) samen van onze vrijheid. Ik ben niet gelukkig en kan mijn kinderen dan ook niet gelukkig maken. Mijn kinderwens haal ik van de baan.

Maar is het zo slecht om ervan te blijven dromen om ooit moeder te worden?
Het voelt nu als een kwelling, een frustratie, iets wat buiten mijn bereik ligt. Dus ja, ik denk dat het slecht is. Ik geef de droom op. Het is belangrijk dat ik eerst zelf weer lekker in mijn vel zit en gelukkig ben met wat ik heb, misschien dat ik dan nieuwe dromen kan maken, en wie weet komt er dan nog een keer de moederdroom voorbij… maar dan zal ik er klaar voor zijn.

Het is voor mij nu geen tijd om te dromen, maar om te doen, te rusten en weer gewoon te kunnen functioneren, zonder mijn beestje.