Gisteren werd ik tijdens mijn therapiesessie vergeleken met een Barbapapa, dit omdat ik het voor iedereen naar de wens wil maken en me daarom in allerlei bochten wring. Dit is een karaktertrek van mij, ik wil niemand teleurstellen en zorg er dan ook voor dat dit heel weinig gebeurt. Alleen mijn lichaam (en geest) zijn niet meer zo soepel als Barbapapa en zal ik mij in minder bochten moeten proberen te wringen.
Ik zal meer aan ons moeten gaan denken. Ik heb mijn dagen altijd volgepland staan, dit zodat er geen ruimte/tijd is voor hun en ik minder angst heb weg te blijven. Aangezien ik altijd mijn afspraken nakom en mijn taken/plannen uitvoer. Echter blijven hun niet weg, hun zijn er als de spanning te hoog wordt opgedreven, of als ik te moe ben om ertegen te vechten. Ik dien ook tijd/ruimte voor hun vrij te maken, het is een deel van mij en als ik hun de ruimte/tijd geef, kan het zijn dat ik gedurende de rest van de dag meer rust heb. Dus heb ik huiswerk meegekregen; maak een cirkeldiagram met tijdsverdeling en probeer over ieder enkele informatie op te schrijven, zodat we tijdens de volgende sessie de volgende stap kunnen nemen en in de planning activiteiten voor hun kunnen gaan opnemen. Het is eng om mijn tijd te gaan delen met andere, vooral omdat ik er dan zelf niet bij ben. Ze mogen bewust naar buiten gaan treden…. ongelooflijk, ik hoop dat mij dit lukt.
