Ondertussen heb ik een afspraak gehad bij het UWV en ook al de beoordeling ontvangen, deze was voor mijn gezondheid positief, echter echt trots kan ik er niet op zijn. Ik werk graag en ben graag bezig, maar momenteel ben ik niet in staat om deel te nemen aan het re-integratietraject.
Verder heb ik ook al een tweede intakegesprek gehad, ook hier heb ik nog steeds mijn vraagtekens bij. Voor mij was het erg moeilijk omdat ze veel “symptomen” die ik heb, probeert te verklaren met “gewoon” gedrag. Iedereen vergeet wel eens iets, en iedereen heeft wel eens een minder goede bui… Daarna vroeg ze of ik al eens op autisme ben gediagnosticeerd “PDD-NOS”. Weer een diagnose erbij die geheel afwijkt van de andere… het maakt me niet uit wat ik ben, als ik maar weer lekker in mijn vel kan gaan zitten.
Het klinimetrisch onderzoek is ingevuld (vele vragenlijsten) en de uitslag ervan herkende ik mijzelf erg in, dus dat zal wel ergens kloppen. Ook de SCID I is gedeeltelijk gedaan, echter door te weinig tijd, wordt deze volgende week voortgezet en daarna ook de SCID II.
Helaas moet ik hierna wachten tot half mei om te weten wat de vervolgstappen zullen zijn en half juni komt de WIA aanvraag, want ik zit nu bijna 2 jaar in de ziektewet.
Wat gaat het toch allemaal snel, en wat vordert mijn gezondheid langzaam. Het is zelfs zo, dat de laatste weken mijn gezondheid achteruit is aan het gaan, ik ben de hele dag moe en heb echt geen puf meer. Maar toch probeer ik me voor alles en iedereen groot te houden. De vraag is alleen hoelang me dit nog lukt. Ik wordt bijna te moe om zelfs daarover na te denken, maar dan zal ik veel op het spel zetten. Zolang ik nog “functioneer” voel ik me nog een beetje bij de wereld horen, maar wat als me dat niet meer lukt? Wat voor zin heeft dit dan alles nog? Hopelijk kan ik de volgende keer deze vraag positief beantwoorden.