Geplaatst op

Dagelijkse bezigheden

Samen met mijn trajectbegeleider hebben we een schema opgesteld zodat ik nog steeds dagelijks bezig blijf en dat ik een structuur heb. Structuur is voor ons allen van belang, want zo kan iedereen gewoon “mijn” dingen doen. Maar helaas gaat dit niet altijd even makkelijk af en is het ook niet te controleren of het daadwerkelijk is nageleefd.

In mijn schema staan de routine dingen en de lopende afspraken, volgens mijn trajectbegeleider is het goed als er ook rustmomenten in genoteerd staan, maar zover ben ik nog niet. Er staan echter voornamelijk bezigheden in die ik alleen doe, of als ik alleen ben. De momenten dat mijn partner thuis is, staan er niet in vermeld, dit omdat hij ervoor zorg draagt dat ik dagelijks bezig blijf en ook juist uitvoer.

Boodschappen doen is één van de dingen die in mijn schema staat voor de woensdag… en laat het nou vandaag woensdag zijn. Ik ben vandaag dus naar de supermarkt geweest voor de boodschappen, maar eerst nog langs de apotheek voor een bewaardoosje voor mijn medicatie (stimulans om ze consequenter in te gaan nemen). In de supermarkt merkte ik dat keuzes maken voor mij moeilijker werd….. 1kg/3kg of 5kg aardappelen, groente of geen groente…. dan maar langs alle schappen lopen, dan pakken we wel wat we nodig denken te hebben (boodschappenlijstje staat in mijn GSM, maar hier heb ik niet aan gedacht)…klaar! En dan betalen bij de kassa, *** meer als €25,00 dat betekent dat ik een pincode nodig heb….. laat de handen maar het werk doen, die hebben het meestal goed. De hersenen weten het toch wel…… en betaling aanvaard 🙂

De supermarkt ligt op 300m van mijn thuis, echter wist ik niet meer waar dat was. Ik ben een tijdje op een stoepje gaan zitten, maar in mijn boodschappentas zit vlees en zalm….. Dan maar kijken of mijn GSM me naar huis kan helpen, maps geopend en in de zoekopdracht ”thuis” ingetypt. Gelukkig wist hij wel waar ik woonde en ben ik veilig thuis aangekomen.

De dagelijkse dingen lijkt voor een heleboel mensen gemakkelijk, maar zorg ervoor dat je een back-up hebt waar je de dagelijkse bezigheden mee kan blijven doen en er niets belemmerd om naar buiten te gaan of andere dingen te ondernemen. Met een slimme GSM en een praktisch schema, kom je een heel eind!

 

Geplaatst op

Feestjes

Dit weekend had ik gepland met feestjes. En niet zomaar feestjes, bijzondere feestjes…

Mijn schoonbroer is 30(!) geworden en mijn allerliefste zusje had voor hem een surprise party georganiseerd, geweldig toch?! Helaas door de pijn in mijn lichaam en de drukte die daar zou zijn, heb ik ervoor moeten kiezen om dit af te zeggen.

Ook vandaag zou ik een heel bijzonder feestje hebben, het eenjarige verjaardagsfeestje van het zoontje van een goede vriendin van mij. Helaas liet ook mijn lichaam en geest dit niet toe.

Ik ben vandaag gaan wandelen in de Eifel met mijn partner, schoonbroer en schoonzus. Hier lag wat sneeuw, het was heerlijk om te zien en ik heb ervan mogen genieten.

Helaas bij terugkomst thuis lag er wederom een brief van mijn werkgever klaar (was tussen de reclame in gekomen) waarbij er wederom slecht nieuws voor mij in stond. Dit zorgde voor veel stress en frustraties en hierdoor voelde ik mij al snel weer slechter.

Dus dit weekend helaas geen feestje of goed einde voor mij 🙁

Geplaatst op

Zoektocht

Afgelopen zaterdag heb ik een kennismakingsgesprek gehad met een psychotherapeut bij mij “in de buurt”. Helaas heb ik vandaag het nieuws gekregen dat zij niet is toegerust om mij de behandeling te geven die ik nodig heb. Zij gelooft dat het het beste is dat er een behandelplek is waar alles op een plek is, zodat ik niet meer naar mijn FACT team hoef, hier twijfel ik echter erg over. Mijn FACT team kent mij ondertussen zeer goed en ik hun ook en hier voel ik mij ook op mijn gemak de meeste dagen.

Echter om de juiste behandeling te vinden is mijn zoektocht helaas nog (lang) niet afgelopen. De psychoterapeut heeft mij aangeraden om een uitgebreid diagnostiek te laten doen bij een TRTC (Top Reference Trauma Centrum) zodat er specifiek uitgezocht kan worden wat de juiste behandelmethode en -plek voor mij is.  Dit zal een zwaar en belastend onderzoek zijn.

De psychoterapeut heeft al voor mij wat uitgezocht en geeft aan dat ik bij Altrecht Zeist op korte termijn terecht kan voor het diagnostiek gedeelte.

Maandag heb ik weer een gesprek met mijn hoofdbehandelaar en zal de zoektocht naar de juiste zorg doorgezet worden.

Zoals je ziet, is niet altijd direct de juiste hulp aanwezig, maar opgeven lijkt in deze geen optie meer (alhoewel ik er vandaag anders over denk).

De zoektocht gaat door!

Geplaatst op

50 shades Darker

Gisteren ben ik naar de bioscoop geweest “50 shades Darker” samen met een zeer dierbare vriendin. Het was gelukkig niet zo druk (was ladies night, dus duurdere entree). Tijdens de film werd er veel gegiecheld en vreemde geluiden gemaakt door het publiek (en dat zijn dan volwassenen), dat leidde me af en zorgde voor beetje frsutratie (kan nu echt niets hebben). Toch heb ik mogen genieten van de avond en de film.

Echter vanmorgen bij het opstaan herinnerde ik me nog maar weinig van gisteravond en de film, toch twijfel ik er niet aan dat ik hem gezien heb. Het lijkt mij gewoon niets voor de andere (zie je al een man in de bios naar deze film kijken?). Ben ik dan nu gedissocieerd of was ik het toch gisteren?

Moeilijk is dit voor mij, en het wordt steeds moeilijker. Ik mis stukken van een dag en ik weet niet of dit komt door de DIS of dat ik gewoon te moe ben.

50 Shades Darker, is zeker een film waar heen gekeken mag worden en waar volop van genoten en om gegiecheld mag worden. En maak jullie geen zorgen, het einde is niet zo *** als de vorige keer 🙂

Geplaatst op

Signaleringsplan

Voor mij was het van belang dat mensen in mijn directe omgeving waarschuwingssignalen herkende en hierop actie konden ondernemen. Hiervoor heb ik samen met mijn hoofdbehandelaar van het FACT-team een signaleringsplan opgesteld. Het doel van dit plan is (dreigende terugval) in de toekomst te voorkomen, verminderen en eerder te herkennen. In het signaleringsplan worden 2 fasen aangegeven. In elke fase wordt beschreven welke waarschuwingssignalen zich voordoen, welke acties ondernomen kunnen worden en welke medicijnen er gebruikt kunnen worden. Wanneer de eerste signalen optreden dienen mensen in de directe omgeving soms tegen mijn wil in te handelen om mij tegen ernstigere klachten te beschermen. Door een signaleringsplan op te stellen en te ondertekenen geef ik toestemming aan de mensen in de directe omgeving om in te grijpen zoals in het plan beschreven staat. Deze mensen dienen wel gemachtigd en benoemd te worden in het signaleringsplan. Bij mij zijn mijn moeder, partner en coach van de werkvloer de aangewezen personen om actie te ondernemen.

Er is een groene fase, dit is een stabiele situatie. Deze is om deze reden ook niet uitgewerkt in het signaleringsplan. De gele fase is uitgewerkt in het signaleringsplan en dit is een fase, waarbij opgelet dient te worden, maar niet altijd direct actie nodig is. Zodra ik in de rode fase kom, dient er hulp ingeroepen te worden. Dit is dan ook een erg belangrijke fase om goed over na te denken, hoe deze in te vullen (gelukkig is deze bij mij nog nooit toegepast).

Ik raad echter iedereen aan om deze aan te maken, het haalt een hoop onrust van je schouders af, het is net als een SOS ketting. Mij gaf het hoop dat er mensen zijn, zonder dat ik het nadrukkelijk zeg, die mijn situatie herkennen en weten hoe te handelen. Zo heb ik langer kunnen doorwerken en werd er meer rekening met mij gehouden, zonder dat ik een voorkeursbehandeling kreeg.

Zelf heb ik ook een crisiskaart gemaakt die in mijn beurs zit, zodat ook onbekende weten welke stappen te ondernemen, zou mij iets gebeuren.

Bewaren

Bewaren

Geplaatst op

Kwaliteiten

Bij het FACT-team wordt er bij mij (met behulp van het kernkwadrant) ook gekeken naar mijn kernkwaliteiten, dit zijn specifieke sterktes die mij kenmerken, ze maken mij tot wie ik ben. Dit zijn de dingen waar ik erg trots op ben. Het zijn de positieve punten die een ander over mij zal zeggen als er naar gevraagd wordt. Echter is er helaas ook een andere kant van de medaille, mijn kwaliteiten zijn vaak ook mijn zwaktes, ze worden een valkuil omdat ik erin doorschiet.

Als een ander doorschiet in een bepaalde kwaliteit, dan kan dit bij mij irritatie oproepen, ik ben allergisch voor deze kwaliteit en erger me wezenlijk aan de persoon. Echter zit hier een uitdaging in voor mij, want ik erger mij eraan omdat ik het tegenovergestelde ben. Uit mijn kernkwaliteiten is af te leiden waar ik mijn potentiële conflicten met de omgeving kan verwachten.

Er wordt vaak gekeken in met mijn hoofdbehandelaar naar mijn kwaliteiten, om zo de vele frustraties die ik momenteel heb, om te zetten in iets positiefs. (Af en toe lijk ik wel voor iedereen allergisch te zijn).

Over mijn kernkwaliteiten later meer (wil niet meteen gaan opscheppen ;)). Wat ik echter wil meegeven is dat ik een perfectionist ben, alles dient tot in de puntjes verzorgd en goed te zijn. Deze kwaliteit zul je in vele blogs van mij herkennen. Zo af en toe tijdens het schrijven van een blog, zal ik een kernkwaliteit, valkuil, allergie of uitdaging aanhalen.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Geplaatst op

FACT-team

FACT staat voor Functie Assertive Community Treatment. Het is een combinatie van behandeling,begeleiding, crisishantering, rehabilitatie en hulp bij herstel.

FACT is voor mensen met een langdurige en complexe psychiatrische aandoening. Vaak is er sprake van ingewikkelde problemen met grote gevolgen op het gebied van wonen, werken, gezondheid, sociale contacten en financiën. Een belangrijk uitgangspunt is dat mensen zo veel mogelijk zelf de regie hebben over hun behandel- en herstelproces. Het FACT team helpt ze om hun gezondheid te bevorderen en aandacht te besteden aan het herstelproces of om samen vragen te beantwoorden op het gebied van wonen, werken, financiën of relaties. De hulp vindt zo veel mogelijk plaats in de thuissituatie.

Ook ik heb een heel FACT-team voor mij klaarstaan, echter heb ik ervoor gekozen om de hulp plaats te laten vinden op de locatie van het wijkteam. Hier voel ik mij prettiger en zo houd ik de dingen gescheiden. Voor iedereen is de hulpvraag anders, het is wel belangrijk dat je deze goed weet voordat het FACT team kan helpen.

In het FACT-team zitten meerdere verschillende functies met alle hun eigen expertise. Ik heb een verpleegkundig specialist samen met een psycholoog als hoofdbehandelaar, een psychiater met assistent voor de medicatie, een trajectbegeleider die mij individuele ondersteuning biedt bij het verkennen, kiezen, verkrijgen en behouden van specifieke omgevingen waar ik wil leren, sociale contacten wil hebben of wil werken en een PIT-verpleegkundige (Psychiatrische Intensieve Thuiszorg) die mij ondersteunt bij activiteiten die ik op het moment zelf niet meer kan uitvoeren. Over dit FACT-team zul je in mijn blogs vaker wat lezen, want ik ben hun zeer dankbaar voor hun hulp.

Geplaatst op

Behandeltraject in gaan

Het was moeilijk voor mij om aan te geven dat het niet goed met mij ging. Met mijn gezondheid was ik al enige tijd aan het stoeien. Zo heb ik meerdere onderzoeken gehad naar pijn op de borst en loop ik al langere tijd bij een fysiotherapeut i.v.m rugklachten.

Ik ben hulp gaan zoeken bij de huisarts, deze heeft mij doorverwezen naar de POH (praktijkondersteuner). Zij heeft naar mij geluisterd en geprobeerd passende oplossingen te vinden om met de frustraties en duivels om te gaan. Zo hield ik een dagboek bij met + en – punten die ik op een dag meemaakte, dit werkte voor mij een stuk prettiger dan een heel verhaal te schrijven.

De POH kon mij echter niet de behandeling bieden die ik nodig had en heeft mij doorgestuurd naar GZ-psycholoog, helaas kon zij mij ook niet verder helpen en ben ik wederom doorgestuurd naar GGZ Volwassenzorg, na 2 intakegesprekken bleek ik hier ook niet op de juiste plaats te zijn en ben weer doorverwezen naar een FACT-team.

Ik ben nog steeds in behandeling bij het FACT-team, echter hebben hun ook niet de kennis in huis om DIS te behandelen. Samen met hun zijn we nog steeds op zoek naar een juiste behandelmethode voor mij.

 

Geplaatst op

Uiterlijk

Perfect ben ik bij lange na niet, maar ik vind het wel belangrijk om er goed uit te zien. Dit is helaas niet altijd even gemakkelijk met DIS. Iedere persoonlijkheid heeft hier eigen opvattingen over.

Ik ben brildragend, dit vind “ik” niet iedere dag mooi of praktisch. Om deze reden heb ik ook een hele stapel lenzen in de kast liggen (doe ik bijna nooit in).

Iedere dag kan mijn kledingsmaak enorm variëren van skinny jeans naar huisbroek/pak naar strakke of kokerrok. Al deze dingen heb ik in mijn kledingkast en probeer ik mee rekening te houden.

Volgens mij zijn “wij” het er wel allemaal over eens dat een buik echt niet kan, ik ben graag wat strakker en wil gewoon een platte(re) buik hebben. Echter afhankelijk van mijn lichamelijke conditie is dit niet altijd haalbaar. Vooral in stressmomenten/dagen is dit voor mij moeilijk om te realiseren, want mijn lichaam doet te veel pijn om dan te bewegen.

Mijn kapsel wordt ook gedeeltelijk bepaald door DIS. Soms doe ik op een dag mijn kapsel 5-6 keer veranderen. Als mijn haren niet gewassen hoeven te worden, dan doe ik ze in een knot, zodat ze niet nat worden. Echter indien iemand anders vind dat mijn haren gewassen moeten worden, omdat ze dan beter te stylen zijn of dergelijke, wordt de knot er gewoon uit gehaald en worden mijn haren nat, dus ook maar gewassen. De opvattingen over het kapsel verschillen ook heel erg bij mij. Krullend haar, stijl haar, tot aan de schouders, staart of weggemoffeld. Er is geen dag voor mij dat ik een hele dag tevreden ben over mijn kapsel. En toch als ik soms zie hoe het zit ben ik verbaasd en trots dat het op een gunstige manier opgelost kan worden, zonder dat de schaar eraan te pas komt.

 

Geplaatst op

Baantjes

Een gat in mijn hand heb ik altijd wel al gehad, ik was erg gemakkelijk in het uitgeven van geld. Mijn ouders vonden het dan ook belangrijk dat ik zelf ging werken voor mijn geld.

Op mijn 12de had ik mijn eerste baantje als ochtendkrant bezorgster, natuurlijk omdat ik nog zo jong was, liep een van mijn ouders in de ochtend met mij mee en hield een oogje in het zeil. Iedere ochtend gingen we naar het depot, waar de wijken werden verdeeld en ontving ik het aantal abonnee dagbladen dat ik diende te gaan bezorgen. Ik wilde het goed en snel doen en had snel mijn wijk handig ingedeeld en was een uurtje per dag hiermee kwijt. De depotmanagers waardeerde mij enorm en dit voelde erg goed aan. Toen ik wat ouder werd en alleen de kranten ging bezorgen (bij uitzondering hielpen mijn ouders nog wel eens, of kwamen ze in de wijk kijken hoe het ging) hielp ik ook mee op depot om de wijken uit te leggen en hielp ik de andere bezorgers om de krantentassen in te ruimen. Uiteindelijk kreeg ik er meerdere wijken bij en was ik ook vaak wijkinvaller in de vakantie of bij ziektemeldingen, later werd er zelfs aan mij gevraagd of ik op het depot wilde passen of depothoudster wilde worden. 13 Jaar ben ik krantenbezorgster geweest, totdat ik een vastcontract kreeg bij mijn huidige werkgever.

Naast krantenbezorgster heb ik geprobeerd om folders rond te brengen (maar hier vond ik niets aan en deed ik mijn werk ook niet goed uitvoeren). En heb ik geprobeerd om abonneebladen in de middag te bezorgen (tv-gids e.d.), dit vergde echter ook veel tijd voor mijn ouders (adresstickers plakken, helpen met rondbezorgen i.v.m. schoolactiviteiten en sorteren van de wijk) dat ook dit geen succes was.

Toen ik uit huis ging, kwam ik erachter dat geld verdienen wel een vereiste was en heb ik alle baantjes aangenomen en werkte ik vele uren en altijd met 100% inzet, uiteindelijk ben ik terecht gekomen bij mijn huidige werkgever. Maar hier later meer over.